Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint.

Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. Etenim si delectamur, cum scribimus, quis est tam invidus, qui ab eo nos abducat? Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare? Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris?

Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Duo Reges: constructio interrete. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est. Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret.

Equidem soleo etiam quod uno Graeci, si aliter non possum, idem pluribus verbis exponere. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit? Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Quod quidem iam fit etiam in Academia. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Quaerimus enim finem bonorum. Tollitur beneficium, tollitur

gratia, quae sunt vincla concordiae.

Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Ratio quidem vestra sic cogit. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit.

Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. Hoc uno captus Erillus scientiam summum bonum esse defendit nec rem ullam aliam per se expetendam. Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Nulla erit controversia. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum.

Quod iam a me expectare noli. Ne tum quidem te respicies et cogitabis sibi quemque natum esse et suis voluptatibus? Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Sed haec nihil sane ad rem; Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Non est igitur voluptas bonum. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur.

An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Illa sunt similia: hebes

acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis; Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Quas enim kakaw Graeci appellant, vitia malo quam malitias nominare. Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim?

Quorum altera prosunt, nocent altera. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Quippe: habes enim a rhetoribus; Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo.

Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Restinguet citius, si ardentem acceperit. Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem.