Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Pollicetur certe. Tu quidem reddes; Bonum incolumis acies: misera caecitas. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus.

An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Velut ego nunc moveor. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Praeclare Laelius, et recte sofñw, illudque vere: O Publi, o gurges, Galloni! es homo miser, inquit. Itaque contra est, ac dicitis; Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Omnis enim est natura diligens sui. Sunt autem, qui dicant foedus esse quoddam sapientium, ut ne minus amicos quam se ipsos diligant. A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet;

Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Vide, quaeso, rectumne sit. Themistocles quidem, cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem.

At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. An hoc usque quaque, aliter in vita? Ab his

oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi.

Urgent tamen et nihil remittunt. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest.

Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt. Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius.

Quia, si mala sunt, is, qui erit in iis, beatus non erit. Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Duo Reges: constructio interrete. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt.

Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Sed fortuna fortis; Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt.

Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Graecum enim

hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt.