Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria? Falli igitur possumus. Tria genera bonorum; Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere? Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere.

Sed tamen intellego quid velit. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Sumenda potius quam expetenda. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Duo Reges: constructio interrete. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Ubi ut eam caperet aut quando?

Et homini, qui ceteris animantibus plurimum praestat, praecipue a natura nihil datum esse dicemus? Positum est a nostris in iis esse rebus, quae secundum naturam essent, non dolere; Quas enim kakaw Graeci appellant, vitia malo quam malitias nominare. Scripta sane et multa et polita, sed nescio quo pacto auctoritatem oratio non habet.

Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Quid enim de amicitia statueris utilitatis

causa expetenda vides. Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Quae contraria sunt his, malane? Quas enim kakaw Graeci appellant, vitia malo quam malitias nominare.

Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt. Sed quot homines, tot sententiae; Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia. Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem. Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi.

Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Id est enim, de quo quaerimus. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Tum ille: Ain tandem? Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse?

Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Et quod est munus, quod opus sapientiae? Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod.

Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere? Suo enim quisque studio maxime ducitur. Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum

venerunt. Eam stabilem appellas. Quare conare, quaeso. Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Sed audiamus ipsum: Compensabatur, inquit, tamen cum his omnibus animi laetitia, quam capiebam memoria rationum inventorumque nostrorum. Vide ne ista sint Manliana vestra aut maiora etiam, si imperes quod facere non possim. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Nescio quo modo praetervolavit oratio.

Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Ego vero isti, inquam, permitto. Audeo dicere, inquit. Sit sane ista voluptas. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse?