Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Tum mihi Piso: Quid ergo? Duo Reges: constructio interrete. Nos cum te, M. Si enim ad populum me vocas, eum. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -;

Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? De illis, cum volemus. Ita ceterorum sententiis semotis relinquitur non mihi cum Torquato, sed virtuti cum voluptate certatio.

Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus;

Quonam, inquit, modo? Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Quibusnam praeteritis? Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Inde igitur, inquit, ordiendum est. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Simus igitur contenti his.

Iam enim adesse poterit. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Ratio quidem vestra sic cogit. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare.

Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Haeret in salebra. Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Murenam te accusante defenderem. Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione

naturae intellegi potest. Age sane, inquam. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Quid me istud rogas?

Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Quaerimus enim finem bonorum. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Homines optimi non intellegunt totam rationem everti, si ita res se habeat. Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere.

Sed tamen intellego quid velit. Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt. Sed tamen intellego quid velit. Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Non est igitur voluptas bonum. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio.

Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat. Sit enim idem caecus, debilis. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Recte dicis; Homines optimi non intellegunt totam rationem everti, si ita res se habeat. Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil

interesse.