Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Dicam, inquam, et quidem discendi causa magis, quam quo te aut Epicurum reprehensum velim. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Tu quidem reddes;

Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Tum mihi Piso: Quid ergo? Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit? Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Et quod est munus, quod opus sapientiae? An haec ab eo non dicuntur?

Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Quid sequatur, quid repugnet, vident. Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens. Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam;

Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Et non ex maxima parte de tota iudicabis?

Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? Dicimus aliquem hilare vivere; In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Urgent tamen et nihil remittunt. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Hoc loco tenere se

Triarius non potuit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Immo alio genere; Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Hunc vos beatum; Duo Reges: constructio interrete.

Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Haeret in salebra. Illud non continuo, ut aeque incontentae. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus.

Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Idque testamento cavebit is, qui nobis quasi oraculum ediderit nihil post mortem ad nos pertinere?

Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Sed residamus, inquit, si placet. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Totum autem id externum est, et quod externum, id in casu est. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Ecce aliud simile dissimile. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Erit enim mecum, si tecum erit.

Quis istud, quaeso, nesciebat? Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum.