Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis. Bork Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Duo Reges: constructio interrete. Bork

Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Nihil sane. Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Vulgo enim dicitur: Iucundi acti labores, nec male Euripidesconcludam, si potero, Latine;

Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Nobis aliter videtur, recte secusne, postea;

Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Suo genere perveniant ad extremum; At vero illa, quae Peripatetici, quae Stoici dicunt, semper tibi in ore sunt in iudiciis, in senatu.

Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Quaeque de virtutibus dicta sunt, quem ad modum eae semper voluptatibus inhaererent, eadem de amicitia dicenda sunt. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Quid est enim aliud esse versutum? Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit. Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina. Quis hoc dicit?

Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet.

Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Quare attende, quaeso. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Nihil opus est exemplis hoc facere longius.

Sint ista Graecorum; Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Memini me adesse P. Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Sed et illum, quem nominavi, et ceteros sophistas, ut e Platone intellegi potest, lusos videmus a Socrate. Et quod est munus, quod opus sapientiae?

Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Quid de Platone aut de Democrito loquar? Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? Sed quot homines, tot sententiae; Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia?

Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum;

At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Ergo in gubernando nihil, in officio plurimum interest, quo in genere peccetur. Nullum inveniri verbum potest quod magis idem declaret Latine, quod Graece, quam declarat voluptas. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam

sempiternam? Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata; In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus;