Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Hosne igitur laudas et hanc eorum, inquam, sententiam sequi nos censes oportere? Hoc uno captus Erillus scientiam summum bonum esse defendit nec rem ullam aliam per se expetendam. Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia. Dici enim nihil potest verius. Non est igitur summum malum dolor.

Itaque homo in primis ingenuus et gravis, dignus illa familiaritate Scipionis et Laelii, Panaetius, cum ad Q. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Urgent tamen et nihil remittunt.

Restinguet citius, si ardentem acceperit. Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Tum ille: Ain tandem? Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Ratio quidem vestra sic cogit. Positum est a nostris in iis esse rebus, quae secundum naturam essent, non dolere; Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Si longus, levis;

Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Erat enim Polemonis.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quem si tenueris, non modo meum

Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Non est igitur voluptas bonum. Duo Reges: constructio interrete. Velut ego nunc moveor. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Nunc de hominis summo bono quaeritur;

Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. Sed quid sentiat, non videtis. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Quid ad utilitatem tantae pecuniae?

Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit;

Bork Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Nihil ad rem! Ne sit sane; Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus.

Et homini, qui ceteris animantibus plurimum praestat, praecipue a natura nihil datum esse dicemus? An tu me de L. Sed ad illum redeo. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Quae cum

essent dicta, discessimus. Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet;

In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Suo enim quisque studio maxime ducitur. Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe;