Sed et illum, quem nominavi, et ceteros sophistas, ut e Platone intellegi potest, lusos videmus a Socrate. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Dat enim intervalla et relaxat. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo.

Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Sed ille, ut dixi, vitiose. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere.

Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? -, sed ut hoc iudicaremus, non esse in iis partem maximam positam beate aut secus vivendi. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Itaque contra est, ac dicitis; At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Quare attende, quaeso. Equidem e Cn.

Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Restincta enim sitis stabilitatem voluptatis habet, inquit, illa autem voluptas ipsius restinctionis in motu est. Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum.

Verum hoc loco sumo verbis his eandem certe vim voluptatis Epicurum nosse quam ceteros. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Nam de summo mox, ut dixi, videbimus et ad id explicandum disputationem omnem conferemus. Sin aliud quid voles, postea. Quod

non subducta utilitatis ratione effici solet, sed ipsum a se oritur et sua sponte nascitur. Quid loquor de nobis, qui ad laudem et ad decus nati, suscepti, instituti sumus?

Quid censes in Latino fore? Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Sed quot homines, tot sententiae;

Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Non est igitur voluptas bonum. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Ut id aliis narrare gestiant? Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Igitur ne dolorem quidem. Duo Reges: constructio interrete. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur.

Stoicos roga. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Bork Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret?

Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa

expetenda vides. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Illud non continuo, ut aeque incontentae.