Duo Reges: constructio interrete. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Non potes ergo ista tueri, Torquate, mihi crede, si te ipse et tuas cogitationes et studia perspexeris;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit; Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Bork Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium.

Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Is es profecto tu. Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis?

Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Si longus, levis dictata sunt.

Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Quid est igitur, inquit, quod requiras? Paulum, cum regem Persem

captum adduceret, eodem flumine invectio? Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus.

Si longus, levis; Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Quod quidem iam fit etiam in Academia.

Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus. Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem. Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Sed ille, ut dixi, vitiose. Sint modo partes vitae beatae.

Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali.

Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Vadem te ad mortem tyranno dabis pro amico, ut Pythagoreus ille Siculo fecit tyranno? Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Minime id quidem, inquam, alienum, multumque ad ea, quae quaerimus, explicatio tua ista profecerit. Peccata paria. Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Zenonis est, inquam, hoc Stoici.

Scio enim esse

quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur; Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse? Ita ceterorum sententiis semotis relinquitur non mihi cum Torquato, sed virtuti cum voluptate certatio. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate.