Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Is es profecto tu. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Quae enim adhuc protulisti, popularia sunt, ego autem a te elegantiora desidero. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Quae dici eadem de ceteris virtutibus possunt, quarum omnium fundamenta vos in voluptate tamquam in aqua ponitis.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nihilne te delectat umquam -video, quicum loquar-, te igitur, Torquate, ipsum per se nihil delectat? Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Falli igitur possumus. Duo Reges: constructio interrete.

Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Omnium enim rerum principia parva sunt, sed suis progressionibus usa augentur nec sine causa; Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat.

Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Erat enim Polemonis. Istic sum, inquit. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris.

Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser.

Oratio me istius philosophi non offendit; Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare.

Inde igitur, inquit, ordiendum est. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Ita finis bonorum existit secundum naturam vivere sic affectum, ut optime is affici possit ad naturamque accommodatissime. Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit?

Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Non risu potius quam oratione eiciendum? Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit?

De quibus cupio scire quid sentias. Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt? Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego?

Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum.