Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus.

Quae est igitur causa istarum angustiarum? Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Hoc non est positum in nostra actione. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates percipiendas maxime pertinere. Collatio igitur ista te nihil iuvat. Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Bork Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem.

Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Bork Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Oratio me istius philosophi non offendit; Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. An hoc usque quaque, aliter in vita? An hoc usque quaque, aliter in vita? Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Duo Reges: constructio interrete.

Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Cum

ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. An hoc usque quaque, aliter in vita? Aliam vero vim voluptatis esse, aliam nihil dolendi, nisi valde pertinax fueris, concedas necesse est. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum.

Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Sed plane dicit quod intellegit. Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis.

Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. Ut id aliis narrare gestiant? Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Qui convenit? Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Bonum valitudo: miser morbus. Quae contraria sunt his, malane? Nihilo magis. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem?

Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Aliter autem vobis placet. Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere.

Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Id enim volumus, id contendimus, ut officii

fructus sit ipsum officium. Iam in altera philosophiae parte. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Ne discipulum abducam, times. Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Sic igitur in homine perfectio ista in eo potissimum, quod est optimum, id est in virtute, laudatur.

Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc?