Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; A mene tu? Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? At certe gravius.

Id quaeris, inquam, in quo, utrum respondero, verses te huc atque illuc necesse est. Quid sequatur, quid repugnet, vident. Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem. Praeteritis, inquit, gaudeo. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Nunc agendum est subtilius. Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus;

Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Est, ut dicis, inquam. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Graece donan, Latine voluptatem vocant. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio.

Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Qualis ista philosophia est, quae non interitum afferat pravitatis, sed sit contenta mediocritate vitiorum? Neutrum vero, inquit ille. Ita multa dicunt, quae vix intellegam. At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Quamquam te quidem video minime esse deterritum.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. At

iam decimum annum in spelunca iacet. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Duo Reges: constructio interrete. Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere?

Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus;

Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Atqui perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis. Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit.

Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Sin aliud quid voles, postea. Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo. Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. At enim hic etiam dolore. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest.

Sed quae tandem ista ratio est? Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum.

Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Itaque his sapiens semper vacabit.

Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba.