Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Bork Si longus, levis. Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. Si enim ad populum me vocas, eum. Ut pulsi recurrant? Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt.

Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Minime vero, inquit ille, consentit. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Tria genera bonorum;

Id quaeris, inquam, in quo, utrum respondero, verses te huc atque illuc necesse est. Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit? Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Eadem nunc mea adversum te oratio est. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es?

Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. An ea, quae per vinitorem

antea consequebatur, per se ipsa curabit? Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. An, partus ancillae sitne in fructu habendus, disseretur inter principes civitatis, P.

Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Duo Reges: constructio interrete. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Nam bonum ex quo appellatum sit, nescio, praepositum ex eo credo, quod praeponatur aliis. Vide, quaeso, rectumne sit. Sic exclusis sententiis reliquorum cum praeterea nulla esse possit, haec antiquorum valeat necesse est.

Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Sed ego in hoc resisto; Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem?

Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant.

Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Videamus animi partes, quarum est conspectus

illustrior; Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Sed ut iis bonis erigimur, quae expectamus, sic laetamur iis, quae recordamur. An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit? Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est?

Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere. Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Suo enim quisque studio maxime ducitur. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Bork Quid de Platone aut de Democrito loquar? Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim.