Duo Reges: constructio interrete. Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris?

Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. An, partus ancillae sitne in fructu habendus, disseretur inter principes civitatis, P. Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Disserendi artem nullam habuit. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere.

An haec ab eo non dicuntur? Sed quae tandem ista ratio est? Praeclarae mortes sunt imperatoriae; Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. At habetur! Et ego id scilicet nesciebam! Sed ut sit, etiamne post mortem coletur? Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? At ego quem huic anteponam non audeo dicere;

Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Quippe: habes enim a rhetoribus; Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas?

Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; A mene tu? Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Haeret in salebra. Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Morbo gravissimo affectus, exul, orbus,

egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant.

Cur haec eadem Democritus? Eaedem res maneant alio modo. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Nescio quo modo praetervolavit oratio. Prave, nequiter, turpiter cenabat; Bonum valitudo: miser morbus.

Et nemo nimium beatus est; Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Quod cum ille dixisset et satis disputatum videretur, in oppidum ad Pomponium perreximus omnes. At hoc in eo M. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda.

Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Si id dicis, vicimus. Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Quod cum dixissent, ille contra.

Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Eaedem res maneant alio modo. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Ut aliquid scire se gaudeant? Quia, si mala sunt, is, qui erit in iis, beatus non erit. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt.