Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus.

Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum.

Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Quippe: habes enim a rhetoribus; Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur.

An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar? Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Tu quidem reddes; Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem.

Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Haec dicuntur inconstantissime. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Sed hoc sane concedamus. Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina. Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Sed ego in hoc resisto;

Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Minime vero, inquit ille, consentit. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Videsne

quam sit magna dissensio? Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Non enim, si malum est dolor, carere eo malo satis est ad bene vivendum. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Duo Reges: constructio interrete. Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit.

An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Nec mihi illud dixeris: Haec enim ipsa mihi sunt voluptati, et erant illa Torquatis. Sed tamen intellego quid velit. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba.

Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Ut aliquid scire se gaudeant? Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc.

Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Primum divisit ineleganter; Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc?