Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Quae ista amicitia est? Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Sin eam, quam Hieronymus, ne fecisset idem, ut voluptatem illam Aristippi in prima commendatione poneret. Stuprata per vim Lucretia a regis filio testata civis se ipsa interemit. Recte dicis;

Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Itaque ad tempus ad Pisonem omnes. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Sed vobis voluptatum perceptarum recordatio vitam beatam facit, et quidem corpore perceptarum. Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas?

Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Atqui perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis.

Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Quantam rem agas, ut Circeis qui habitet totum hunc mundum suum municipium esse existimet? Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Ista ipsa, quae tu breviter: regem, dictatorem, divitem solum esse sapientem, a te quidem apte ac rotunde; Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Gerendus est mos, modo recte sentiat. Efficiens dici potest. Sed quae tandem ista ratio est? At eum nihili facit;

Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem,

scribebamus haec. Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis; Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum?

Summus dolor plures dies manere non potest? Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint.

Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Efficiens dici potest. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat.

Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. At iam decimum annum in spelunca iacet. Certe, nisi voluptatem

tanti aestimaretis. Duo Reges: constructio interrete. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit? Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Addebat etiam se in legem Voconiam iuratum contra eam facere non audere, nisi aliter amicis videretur.

Tum mihi Piso: Quid ergo? Erit enim mecum, si tecum erit. Quid est enim aliud esse versutum?