Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Quae est igitur causa istarum angustiarum? Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter.

Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. In primo enim ortu inest teneritas ac mollitia quaedam, ut nec res videre optimas nec agere possint. Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti.

In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Ac tamen, ne cui loco non videatur esse responsum, pauca etiam nunc dicam ad reliquam orationem tuam. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Gerendus est mos, modo recte sentiat. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem.

Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Duo Reges: constructio interrete. Comprehensum, quod cognitum non habet? Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Quasi ego id curem, quid

ille aiat aut neget. Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Atqui perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis. Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter.

Quippe: habes enim a rhetoribus; Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Et quod est munus, quod opus sapientiae? In quo etsi est magnus, tamen nova pleraque et perpauca de moribus. Nihilne est in his rebus, quod dignum libero aut indignum esse ducamus? Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat; Comprehensum, quod cognitum non habet?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Quis est tam dissimile homini. Quid Zeno? Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me. Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes.

Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Ita fit ut, quanta differentia est in principiis naturalibus, tanta sit in finibus bonorum malorumque dissimilitudo. Nullus est igitur cuiusquam dies natalis. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia. Sed residamus, inquit, si placet. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Egone quaeris, inquit, quid sentiam?

Potius

inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Quid ergo? Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet.

Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Quid de Platone aut de Democrito loquar? De quibus cupio scire quid sentias. Restatis igitur vos; Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Ad quorum et cognitionem et usum iam corroborati natura ipsa praeeunte deducimur. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas?

Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? Quia, si mala sunt, is, qui erit in iis, beatus non erit. Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Quibus rebus vita consentiens virtutibusque respondens recta et honesta et constans et naturae congruens existimari potest. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse.