An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat. Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum.

Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Quid, quod res alia tota est? Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Deprehensus omnem poenam contemnet. Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Duo Reges: constructio interrete.

Quod quidem nobis non saepe contingit. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere?

Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; An hoc usque quaque, aliter in vita? Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Itaque his sapiens semper vacabit. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Sed quot homines, tot sententiae; Quis est autem dignus nomine hominis, qui unum diem totum velit esse in

genere isto voluptatis? Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam.

Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere? Ecce aliud simile dissimile. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Sit enim idem caecus, debilis.

Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Hoc uno captus Erillus scientiam summum bonum esse defendit nec rem ullam aliam per se expetendam. Chrysippus autem exponens differentias animantium ait alias earum corpore excellere, alias autem animo, non nullas valere utraque re; Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum.

Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Quae contraria sunt his, malane? Quid ait Aristoteles reliquique Platonis alumni? Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Ita prorsus, inquam; Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset.

Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse?

Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Nemo igitur esse beatus potest. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate.

Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Quod cum ita sit, perspicuum est omnis rectas res atque laudabilis eo referri, ut cum voluptate vivatur. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Ad quorum et cognitionem et usum iam corroborati natura ipsa praeeunte deducimur. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere.