Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Hunc vos beatum; Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia. Et nemo nimium beatus est;

Tubulo putas dicere? Duo enim genera quae erant, fecit tria. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit?

Bork Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit? Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Suo enim quisque studio maxime ducitur. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Bork Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Recte, inquit, intellegis. Duo Reges: constructio interrete.

Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem. Ostendit pedes et pectus. Sed quid sentiat, non videtis. Ergo in gubernando nihil, in officio plurimum interest, quo in genere peccetur. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi?

At

iste non dolendi status non vocatur voluptas. Age sane, inquam. Sed quot homines, tot sententiae; Sed haec omittamus; Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? An est aliquid, quod te sua sponte delectet?

In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Cur iustitia laudatur? Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat?

Iam in altera philosophiae parte. Venit ad extremum; Qualis ista philosophia est, quae non interitum afferat pravitatis, sed sit contenta mediocritate vitiorum? Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. In primo enim ortu inest teneritas ac mollitia quaedam, ut nec res videre optimas nec agere possint. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt.

Facillimum id quidem est, inquam. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio.

Sed tamen intellego quid velit. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Dici enim nihil potest verius. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam?