Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam;

Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Duo Reges: constructio interrete. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro.

Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Vide ne ista sint Manliana vestra aut maiora etiam, si imperes quod facere non possim. Quod autem meum munus dicis non equidem recuso, sed te adiungo socium. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Cave putes quicquam esse verius. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint.

Quid de Platone aut de Democrito loquar? Servari enim iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest. Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Illa argumenta propria videamus, cur omnia

sint paria peccata. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Quis Pullum Numitorium Fregellanum, proditorem, quamquam rei publicae nostrae profuit, non odit?

Et quod est munus, quod opus sapientiae? Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis.

Quod iam a me expectare noli. Tum mihi Piso: Quid ergo? Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse; Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam;

Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Quid, de quo nulla dissensio est? Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus.

In primo enim ortu inest teneritas ac mollitia quaedam, ut nec res videre optimas nec agere possint. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Reguli reiciendam; Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis.

Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni

est, cui nihil est mali. Sed ad rem redeamus; Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Immo alio genere; Sed nimis multa. Tum mihi Piso: Quid ergo? Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum.

At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est. Falli igitur possumus. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum.