Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Verum audiamus. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis, iis sic utamur quasi concessis; Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Reguli reiciendam;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Vadem te ad mortem tyranno dabis pro amico, ut Pythagoreus ille Siculo fecit tyranno? Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Duo Reges: constructio interrete. Quid est enim aliud esse versutum? Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Minime vero probatur huic disciplinae, de qua loquor, aut iustitiam aut amicitiam propter utilitates adscisci aut probari. At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset.

Quid, cum volumus nomina eorum, qui quid gesserint, nota nobis esse, parentes, patriam, multa praeterea minime necessaria? Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius.

Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Si verbum sequimur, primum longius verbum

praepositum quam bonum. Summae mihi videtur inscitiae. Sed ut iis bonis erigimur, quae expectamus, sic laetamur iis, quae recordamur. Illi enim inter se dissentiunt. Pauca mutat vel plura sane; Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam?

Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Hoc sic expositum dissimile est superiori. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-;

Videmus in quodam volucrium genere non nulla indicia pietatis, cognitionem, memoriam, in multis etiam desideria videmus. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Bonum valitudo: miser morbus. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; At certe gravius. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit;

Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret? At enim hic etiam dolore. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus;

Quorum altera prosunt, nocent altera. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Facillimum id quidem est, inquam. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Isto modo ne

improbos quidem, si essent boni viri. Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam.

Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit? Non igitur bene. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. Nam neque virtute retinetur ille in vita, nec iis, qui sine virtute sunt, mors est oppetenda. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Quid interest, nisi quod ego res notas notis verbis appello, illi nomina nova quaerunt, quibus idem dicant?

Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Ad quorum et cognitionem et usum iam corroborati natura ipsa praeeunte deducimur. Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Graece donan, Latine voluptatem vocant. Beatus sibi videtur esse moriens. Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit.