Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Negare non possum. Restatis igitur vos; Idcirco enim non desideraret, quia, quod dolore caret, id in voluptate est. Quid, quod res alia tota est?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. In schola desinis. Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Duo Reges: constructio interrete. Qui convenit? Ita multa dicunt, quae vix intellegam. In quo etsi est magnus, tamen nova pleraque et perpauca de moribus. Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria? Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum.

Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere? Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Quamquam te quidem video minime esse deterritum.

Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Disserendi artem nullam habuit.

Zenonem roges; Rhetorice igitur, inquam, nos

mavis quam dialectice disputare? Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret? Bork

Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit?

Vide, quaeso, rectumne sit. Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse? Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Quis istud possit, inquit, negare? Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?

Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Praeclarae mortes sunt imperatoriae; Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest.

Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere. Facillimum id quidem est, inquam. Quid sequatur, quid repugnet, vident. Totum genus hoc Zeno et qui ab eo sunt aut non potuerunt aut noluerunt, certe reliquerunt. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum.

Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Eadem

nunc mea adversum te oratio est. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Immo videri fortasse. Quis est tam dissimile homini. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus;