Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia?

Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Si enim ad populum me vocas, eum. Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres.

Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Poterat autem inpune; Qualem igitur hominem natura inchoavit? Nam nec vir bonus ac iustus haberi debet qui, ne malum habeat, abstinet se ab iniuria. Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus;

Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Stuprata per vim Lucretia a regis filio testata civis se ipsa interemit. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo. Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Multoque hoc melius

nos veriusque quam Stoici.

Sed haec omittamus; Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio?

Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. At vero illa, quae Peripatetici, quae Stoici dicunt, semper tibi in ore sunt in iudiciis, in senatu. Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Sed nonne merninisti licere mihi ista probare, quae sunt a te dicta?

Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. At hoc in eo M. Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet.

Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Si enim, ut mihi quidem videtur, non explet bona naturae voluptas, iure praetermissa est; Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Bork Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Duo Reges: constructio interrete. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Tantum dico, magis fuisse vestrum agere Epicuri diem natalem, quam illius testamento

cavere ut ageretur. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum.

Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. A mene tu? Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Equidem, sed audistine modo de Carneade?