Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere.

In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Duo Reges: constructio interrete. Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus. Quid, quod res alia tota est? Sedulo, inquam, faciam. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis?

At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est. Summus dolor plures dies manere non potest? Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Iam in altera philosophiae parte. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Bonum incolumis acies: misera caecitas. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere.

Itaque contra est, ac dicitis; Esse enim, nisi eris, non potes. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Hoc non est positum in nostra actione. Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia.

Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat; Si longus, levis; Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Serpere anguiculos,

nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam?

Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Nemo igitur esse beatus potest. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est.

Totum autem id externum est, et quod externum, id in casu est. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat.

Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Sed haec omittamus; At iam decimum annum in spelunca iacet. Cum praesertim illa perdiscere ludus esset.

Nunc de hominis summo bono quaeritur; Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem,

laudarem etiam; Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Quod vestri non item.