Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? Nam constitui virtus nullo modo potesti nisi ea, quae sunt prima naturae, ut ad summam pertinentia tenebit. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt. Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. Tantum dico, magis fuisse vestrum agere Epicuri diem natalem, quam illius testamento cavere ut ageretur. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Duo Reges: constructio interrete. Vadem te ad mortem tyranno dabis pro amico, ut Pythagoreus ille Siculo fecit tyranno? Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Dat enim intervalla et relaxat.

Haec quo modo conveniant, non sane intellego. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Ac tamen hic mallet non dolere. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt.

Pauca mutat vel plura sane; Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Illud non continuo, ut aeque incontentae.

Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Hoc non est positum in nostra

actione. Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Recte dicis;

At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum.

Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Quem ad modum quis ambulet, sedeat, qui ductus oris, qui vultus in quoque sit?

Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto.

Et quod est munus, quod opus sapientiae? Quis istud possit, inquit, negare? Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat?

Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Sed plane dicit quod intellegit. Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. In omni enim arte vel studio vel quavis scientia vel in ipsa virtute optimum quidque rarissimum est. Est autem a te semper dictum nec gaudere quemquam nisi propter corpus nec dolere. Illud non continuo, ut aeque incontentae.