Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Istic sum, inquit. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Ex eorum enim scriptis et institutis cum omnis doctrina liberalis, omnis historia.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Non igitur bene. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Duo Reges: constructio interrete. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Quid censes in Latino fore? Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris.

Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Sunt enim prima elementa naturae, quibus auctis vírtutis quasi germen efficitur. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Quid Zeno?

Summus dolor plures dies manere non potest? Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur; Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria.

Quid de Platone aut de Democrito loquar? Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Quis Aristidem non mortuum diligit? Et harum quidem rerum

facilis est et expedita distinctio. Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Collatio igitur ista te nihil iuvat. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus.

Hoc sic expositum dissimile est superiori. De malis autem et bonis ab iis animalibus, quae nondum depravata sint, ait optime iudicari. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte.

An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Iis igitur est difficilius satis facere, qui se Latina scripta dicunt contemnere. Ergo in gubernando nihil, in officio plurimum interest, quo in genere peccetur. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas?

Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Etiam beatissimum? Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Sint modo partes vitae beatae. Quae est igitur causa istarum angustiarum?

Ac tamen hic mallet non dolere. Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Itaque e contrario moderati aequabilesque habitus, affectiones ususque corporis apti esse ad naturam videntur. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Cur post Tarentum ad Archytam? Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Sed plane dicit quod intellegit. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur;

Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Quid est igitur, inquit, quod requiras? An hoc usque quaque, aliter in vita?