Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Quid nunc honeste dicit? Qualem igitur hominem natura inchoavit? Quae sequuntur igitur? At certe gravius. Servari enim iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui?

Tum mihi Piso: Quid ergo? Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali.

Et nemo nimium beatus est; Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest.

Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Id quaeris, inquam, in quo, utrum respondero, verses te huc atque illuc necesse est. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Torquatus, is qui consul cum Cn. Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Bork

Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? De quibus etsi a Chrysippo maxime est elaboratum, tamen a Zenone minus multo quam ab antiquis; Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Iis igitur est difficilius satis facere, qui se Latina scripta dicunt contemnere. Qui non moveatur et

offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Beatus sibi videtur esse moriens.

Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico? Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Duo Reges: constructio interrete. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi.

Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam.

Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Qua igitur re ab deo

vincitur, si aeternitate non vincitur? Et hi quidem ita non sola virtute finem bonorum contineri putant, ut rebus tamen omnibus virtutem anteponant; Bonum integritas corporis: misera debilitas.

Quid loquor de nobis, qui ad laudem et ad decus nati, suscepti, instituti sumus? Bonum incolumis acies: misera caecitas. Suo enim quisque studio maxime ducitur. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Ubi ut eam caperet aut quando? At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Tibi hoc incredibile, quod beatissimum.