Nihil illinc huc pervenit. A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Quid ad utilitatem tantae pecuniae? At habetur! Et ego id scilicet nesciebam! Sed ut sit, etiamne post mortem coletur? Idemne, quod iucunde? Recte dicis;

Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Vides igitur te aut ea sumere, quae non concedantur, aut ea, quae etiam concessa te nihil iuvent. Conferam avum tuum Drusum cum C. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Quo modo? Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Sed ille, ut dixi, vitiose.

Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Quid ad utilitatem tantae pecuniae?

Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas.

Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Servari enim

iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Odium autem et invidiam facile vitabis. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse?

Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Quod iam a me expectare noli. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Illi enim inter se dissentiunt. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Bork

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Duo Reges: constructio interrete. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Quid sequatur, quid repugnet, vident.

Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Tum Piso: Atqui, Cicero, inquit, ista studia, si ad imitandos summos viros spectant, ingeniosorum sunt; Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis. Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim.

In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. Hoc unum Aristo tenuit: praeter vitia atque virtutes negavit rem esse ullam aut fugiendam aut expetendam. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas

nulla elici potest, cum voluptate legimus? Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Esse enim, nisi eris, non potes.

At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Sit ista in Graecorum levitate perversitas, qui maledictis insectantur eos, a quibus de veritate dissentiunt. Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum?