Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Paria sunt igitur. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Sed nunc, quod agimus; Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres.

Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere? Quid paulo ante, inquit, dixerim nonne meministi, cum omnis dolor detractus esset, variari, non augeri voluptatem? Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Quae contraria sunt his, malane? Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Eam stabilem appellas. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Cur post Tarentum ad Archytam?

Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant. Erat enim Polemonis. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere?

Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Dicimus aliquem hilare vivere; Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Venit ad extremum; Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem.

Sed quae tandem ista ratio est? Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Si longus, levis. Itaque

hic ipse iam pridem est reiectus; Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Erit enim mecum, si tecum erit. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines.

Si longus, levis dictata sunt. Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Restatis igitur vos; Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest. Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria.

Totum genus hoc Zeno et qui ab eo sunt aut non potuerunt aut noluerunt, certe reliquerunt. Si longus, levis; Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt; Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio. Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur;

Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; An tu me de L. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Bork

Non est igitur summum malum dolor. Quae cum essent dicta, discessimus. Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Summus dolor plures dies manere non potest? Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Nemo igitur esse beatus potest.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Qualem igitur hominem natura inchoavit? Duo Reges: constructio interrete. Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet.

Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Zenonis est, inquam, hoc Stoici.