Ecce aliud simile dissimile. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; Praeteritis, inquit, gaudeo.

Hunc ipsum Zenonis aiunt esse finem declarantem illud, quod a te dictum est, convenienter naturae vivere. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Quis est tam dissimile homini. Itaque contra est, ac dicitis; Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio?

Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Restinguet citius, si ardentem acceperit.

Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Si quae forte-possumus. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus;

Id Sextilius factum negabat. Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae,

fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Duo Reges: constructio interrete.

Quid enim possumus hoc agere divinius? Si enim, ut mihi quidem videtur, non explet bona naturae voluptas, iure praetermissa est; Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Sed tamen intellego quid velit.

Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Restinguet citius, si ardentem acceperit. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet.

Primum divisit ineleganter; Igitur ne dolorem quidem. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis.

Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Bork Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Nescio quo modo praetervolavit oratio.