Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Restatis igitur vos;

Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis.

Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina.

Scrupulum, inquam, abeunti; Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Et quod est munus, quod opus sapientiae? Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare?

Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat. Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Duo Reges: constructio interrete. Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit.

Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Minime vero, inquit ille, consentit. Sed quod proximum fuit non vidit. Apparet

statim, quae sint officia, quae actiones. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat.

Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster?

Nihil sane. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio. Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum? Placet igitur tibi, Cato, cum res sumpseris non concessas, ex illis efficere, quod velis?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Itaque hic ipse iam pridem est reiectus;

Sed ad illum redeo. Stoicos roga. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Quid de Platone aut de Democrito loquar? Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit.