Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. An, partus ancillae sitne in fructu habendus, disseretur inter principes civitatis, P. Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Duo Reges: constructio interrete. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat?

Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Magno hic ingenio, sed res se tamen sic habet, ut nimis imperiosi philosophi sit vetare meminisse. Minime vero istorum quidem, inquit. Tu quidem reddes; Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate.

Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Ex eorum enim scriptis et institutis cum omnis doctrina liberalis, omnis historia. Ita fit ut, quanta differentia est in principiis naturalibus, tanta sit in finibus bonorum malorumque dissimilitudo. Quae duo sunt, unum facit. Zenonis est, inquam, hoc Stoici.

Sed finge non solum callidum eum, qui aliquid improbe faciat, verum etiam praepotentem, ut M. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur.

Post enim Chrysippum eum non sane

est disputatum. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Hoc non est positum in nostra actione. Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur;

Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Ne vitationem quidem doloris ipsam per se quisquam in rebus expetendis putavit, nisi etiam evitare posset. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur?

Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Quae adhuc, Cato, a te dicta sunt, eadem, inquam, dicere posses, si sequerere Pyrrhonem aut Aristonem. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Disserendi artem nullam habuit.

Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Recte, inquit, intellegis. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile.

Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo.