Nihil illinc huc pervenit. Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Hunc ipsum Zenonis aiunt esse finem declarantem illud, quod a te dictum est, convenienter naturae vivere. Etenim si delectamur, cum scribimus, quis est tam invidus, qui ab eo nos abducat? Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret.

Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere.

Comprehensum, quod cognitum non habet? Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere.

Quia, si mala sunt, is, qui erit in iis, beatus non erit. Satis est ad hoc responsum. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Comprehensum, quod cognitum non habet? Is es profecto tu. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Hoc loco tenere se Triarius non potuit.

Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. At iam decimum annum in spelunca iacet. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. At, si voluptas esset bonum, desideraret. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur.

Age sane, inquam. Bestiarum vero nullum iudicium puto. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Restant Stoici, qui cum a Peripateticis et Academicis omnia transtulissent, nominibus aliis easdem res secuti sunt. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. In schola desinis. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Utrum igitur percurri omnem Epicuri disciplinam placet an de una voluptate quaeri, de qua omne certamen est? Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Sit enim idem caecus, debilis. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Duo Reges: constructio interrete.

Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Quare attende, quaeso. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas? Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est.

Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Confecta res esset. Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus.

Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Quid, quod res alia tota est? Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Perge porro; Itaque

primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem;