A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Facillimum id quidem est, inquam.

Quod quidem nobis non saepe contingit. Non semper, inquam; Quid de Platone aut de Democrito loquar? Stoici scilicet. Sed nonne merninisti licere mihi ista probare, quae sunt a te dicta? Reguli reiciendam;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Duo Reges: constructio interrete. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Earum etiam rerum, quas terra gignit, educatio quaedam et perfectio est non dissimilis animantium. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Immo alio genere;

Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Et quidem, inquit, vehementer errat; Sed finge non solum callidum eum, qui aliquid improbe faciat, verum etiam praepotentem, ut M. Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio.

Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Quod

autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia.

Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Ita nemo beato beatior. Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Haec qui audierit, ut ridere non curet, discedet tamen nihilo firmior ad dolorem ferendum, quam venerat. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Non est igitur voluptas bonum. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum.

Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. At habetur! Et ego id scilicet nesciebam! Sed ut sit, etiamne post mortem coletur? Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Non semper, inquam; Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda.

Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Qui est in parvis malis. Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur;

Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Pugnant Stoici cum Peripateticis. An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus

humanis, ut reliquas obruat? Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare.

Quippe: habes enim a rhetoribus; Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Dicam, inquam, et quidem discendi causa magis, quam quo te aut Epicurum reprehensum velim. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost;