Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Stuprata per vim Lucretia a regis filio testata civis se ipsa interemit. Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt? Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest.

Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Quid nunc honeste dicit? Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est. At, si voluptas esset bonum, desideraret. Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Si quae forte-possumus.

Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat; Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Mihi enim satis est, ipsis non satis.

Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio.

Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Collatio igitur ista te nihil iuvat. Frater et T. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Quis istum dolorem timet? An hoc usque quaque, aliter in vita?

Facillimum id quidem est, inquam. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit

disciplina. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem;

Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Bork

At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; Erat enim Polemonis. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. At iam decimum annum in spelunca iacet.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Hoc non est positum in nostra actione. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Inquit, an parum disserui non verbis Stoicos a Peripateticis, sed universa re et tota sententia dissidere? Duo Reges: constructio interrete. Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti?

Cur deinde Metrodori liberos commendas? Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Restincta enim sitis stabilitatem voluptatis habet, inquit, illa autem voluptas ipsius restinctionis in motu est. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Quae enim adhuc protulisti, popularia sunt, ego autem a te elegantiora desidero. Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit? Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi

ratio inveniri et comparari potest. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici.