Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Satis est ad hoc responsum. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Hoc non est positum in nostra actione. Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi.

Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis?

Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Quod totum contra est. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Ratio quidem vestra sic cogit. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Quippe: habes enim a rhetoribus;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. An hoc usque quaque, aliter in vita? Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Ratio quidem vestra sic cogit. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Duo Reges: constructio interrete. Quo tandem modo? Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus?

Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates? Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur.

Tamen a proposito, inquam, aberramus. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota

res appellatur. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto.

Minime vero, inquit ille, consentit. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur.

Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus.

Tum ille: Ain tandem? Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. An potest cupiditas finiri? Tanta vis admonitionis inest in locis; Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Non est igitur voluptas bonum.

Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Praeteritis, inquit, gaudeo. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae

cognoscenda, curiosorum.