Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Aliud est enim poëtarum more verba fundere, aliud ea, quae dicas, ratione et arte distinguere. Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates percipiendas maxime pertinere. Ad quorum et cognitionem et usum iam corroborati natura ipsa praeeunte deducimur. A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Ut pompa, ludis atque eius modi spectaculis teneantur ob eamque rem vel famem et sitim perferant? Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio.

Quod iam a me expectare noli. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus.

Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Numquam facies. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? An potest cupiditas finiri?

Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet.

Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es. Ita est quoddam commune officium sapientis et insipientis, ex quo efficitur versari in iis, quae media dicamus. Etenim nec

iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Quo studio cum satiari non possint, omnium ceterarum rerum obliti níhil abiectum, nihil humile cogitant; Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P.

Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Cui Tubuli nomen odio non est? Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Recte, inquit, intellegis.

Et quidem Arcesilas tuus, etsi fuit in disserendo pertinacior, tamen noster fuit; Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Moriatur, inquit. Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter.

Quorum altera prosunt, nocent altera. Dat enim intervalla et relaxat. Sed tamen intellego quid velit. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed quod proximum fuit non vidit. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Duo Reges: constructio interrete. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Quid Zeno? Nobis aliter videtur, recte secusne, postea;

Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Neque solum ea

communia, verum etiam paria esse dixerunt. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Nunc de hominis summo bono quaeritur; Suo enim quisque studio maxime ducitur.