Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius. Praeclare hoc quidem. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret? Nunc vides, quid faciat. Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Fortemne possumus dicere eundem illum Torquatum? Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Sed plane dicit quod intellegit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Pauca mutat vel plura sane; Si enim ad populum me vocas, eum. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates percipiendas maxime pertinere. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Venit ad extremum; Duo Reges: constructio interrete.

Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Odium autem et invidiam facile vitabis. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Pollicetur certe. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Iam enim adesse poterit.

Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Minime id quidem, inquam, alienum, multumque ad ea, quae quaerimus, explicatio tua ista profecerit. Quis istum dolorem timet?

Quae est igitur causa istarum angustiarum? Eaedem enim utilitates

poterunt eas labefactare atque pervertere. Qui est in parvis malis. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Poterat autem inpune;

Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina. Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. -, sed ut hoc iudicaremus, non esse in iis partem maximam positam beate aut secus vivendi. Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Qui convenit? Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt.

Sint ista Graecorum; Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet.

Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent? Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Dici enim nihil potest verius.

Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Omnes enim iucundum

motum, quo sensus hilaretur. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Quid vero? Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt.

Rationis enim perfectio est virtus; Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est?