Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. De vacuitate doloris eadem sententia erit. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur.

Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Itaque ad tempus ad Pisonem omnes. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus. Quod maxime efficit Theophrasti de beata vita liber, in quo multum admodum fortunae datur. Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Hoc est non dividere, sed frangere. Quod praeceptum quia maius erat, quam ut ab homine videretur, idcirco assignatum est deo. Deinde dolorem quem maximum?

Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Vadem te ad mortem tyranno dabis pro amico, ut Pythagoreus ille Siculo fecit tyranno? Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Philosophi autem in suis lectulis

plerumque moriuntur. Hoc est non dividere, sed frangere.

Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Quae cum essent dicta, discessimus. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Sed finge non solum callidum eum, qui aliquid improbe faciat, verum etiam praepotentem, ut M. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio.

Non est igitur voluptas bonum. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Sed potestne rerum maior esse dissensio? Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina.

Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat.

Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Nam, ut saepe iam dixi, in infirma aetate inbecillaque mente vis naturae quasi per caliginem cernitur; Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Bonum incolumis acies: misera caecitas. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis?

Et quod est munus, quod opus sapientiae? Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Ego vero isti, inquam, permitto. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Duo Reges: constructio interrete. Quae

hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent? Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera.

Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo.