Sed haec omittamus; Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Bork Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit.

Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. At iam decimum annum in spelunca iacet. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere? An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar? Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Idque testamento cavebit is, qui nobis quasi oraculum ediderit nihil post mortem ad nos pertinere? Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia.

Duo Reges: constructio interrete. Quo tandem modo? Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari.

Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Ad eos igitur converte te, quaeso. Bork Sed quae tandem ista ratio est?

Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te

reprehenderim. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar? Bork

Quas enim kakaw Graeci appellant, vitia malo quam malitias nominare. Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Cui Tubuli nomen odio non est? Mihi enim satis est, ipsis non satis. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Illi enim inter se dissentiunt. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem;

Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare? Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi;

Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere. Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt. Ita prorsus, inquam; Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Tamen a proposito, inquam, aberramus.

Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Quamquam haec quidem

praeposita recte et reiecta dicere licebit. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere?